เพื่อนตำรวจ พ.ต.อ.ประธาน สะอื้น ภูมิใจในตัวเพื่อน ทำงานบนความเสี่ยง
เพื่อนตำรวจ พ.ต.อ.ประธาน ให้สัมภาษณ์สะอื้น ภูมิใจในตัวเพื่อน เป็นนักบินลองเครื่อง ทำงานบนความเสี่ยง ฝากถึงเพื่อนไม่ต้องห่วงครอบครัว จะช่วยดูแลเอง
ข่าวที่เกี่ยวข้อง
พ.ต.อ.จิรกฤต จารุนภัทร์ รอง ผบก.จร. เพื่อนร่วมรุ่นนักเรียนเตรียมนายร้อยตำรวจ 54 ของ “พ.ต.อ.ประธาน เขียวขำ” นักบินที่ 1 กองบินตำรวจ ที่เสียชีวิต ได้อาสาขี่ รถ จยย. นำขบวน วันนี้ได้ให้สัมภาษณ์กับสื่อด้วยอาการที่ยังเสียใจในการจากไปของเพื่อน เจ้าตัวบอกว่าตนกับผู้ตายสนิทกันมาก เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่ปี 2544 ยอมรับด้วยน้ำเสียงสะอื้นเลยว่าเขาเป็นเพื่อนที่น่ารักมากๆ เป็นคนดีและมีใจให้กับเพื่อนเต็มเปี่ยม
โดยเดิมทีตนกับ “พ.ต.อ.ประธาน” เป็นตำรวจสายสืบสวนสอบสวนมาประมาณ 7-8 ปี แล้วผู้ตายก็มีการเปลี่ยนสายมาเป็นตำรวจของกองบินตำรวจ เริ่มต้นตั้งแต่ยศ "ร้อยตำรวจเอก" และก็พัฒนาตัวเองจนได้ยศ “พันตำรวจเอก” ในปัจจุบัน เพราะนี่คือความใฝ่ฝันของเขาตั้งแต่เด็ก
ซึ่งตำแหน่งสุดท้ายขณะที่เกิดเหตุของ “พ.ต.อ.ประธาน” คือนักบินลองเครื่อง โดยจะเป็นคนที่นิรภัยการบินสูงสุด ต้องมีความมั่นใจมากๆ เพราะเมื่อเครื่องบินลำไหนที่ผ่านการซ่อมมาอย่างดีแล้ว จะต้องให้นักบินลองเครื่องนำไปทดสอบ ดังนั้นการที่เขาจะ Take off เครื่องบินที่ผ่านการซ่อมขึ้นได้ จะต้องมีความมั่นใจสูงมาก สามารถแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้
และเขาเองก็ไม่เคยกังวลใจในหน้าที่นี้เลยสักครั้ง เพราะที่ผ่านมาพวกเราทุกคนล้วนถูกฝึกให้มีความกล้าหาญ กล้าตัดสินใจ จะทำอะไรก็ต้องอยู่ภายใต้หลักเกณฑ์มาตรฐานของนิรภัยการบินที่ปลอดภัย แล้วเขาก็ภูมิใจในตัวเองทุกครั้งที่ขึ้นบิน ไม่ว่าจะภารกิจเล็กหรือใหญ่
เพื่อนๆทุกคนรู้ดีว่าเขาเป็นคนที่มุ่งมั่น ทำให้ทุกครั้งที่รู้ว่าเขาจะมีบิน เพื่อนๆก็จะอวpพรในกลุ่มไลน์ให้โชคดีและปลอดภัย ซึ่งเจอกันครั้งล่าสุดเมื่อสงกรานต์ที่ผ่าน ได้นั่งกินข้าวด้วยกันที่บ้านของตน เขาก็เล่าให้ฟังว่า ช่วงนี้เครื่องบินจอดซ่อมเยอะ ไม่ค่อยได้บิน เพื่อนๆก็เลยหายห่วง
แต่ขณะเดียวกัน แม้เขาจะมีบิน เพื่อนๆเองก็มั่นใจในความสามารถของเขามาโดยตลอด เพราะประสบการณ์ของ “พ.ต.อ.ประธาน” แน่นมาก ก่อนเป็นนักบินลองเครื่อง ก็เคยบินปฎิบัติภารกิจภาคสนามในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้มาแล้ว
แล้วกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งนี้ ตนเชื่อว่าถ้าเพื่อนรอดชีวิตกลับมาได้ เขาคงเล่าได้อย่างความภาคภูมิใจว่าเขาได้ตัดสินใจดิ่งเครื่องลงทะเลเพื่อไม่ให้เกิดผลกระทบกับประชาชน เช่นเดียวกับเพื่อนที่ภูมิใจในตัวเขา
แต่อย่างไรก็ตาม ตนรู้ดีว่าสิ่งเดียวที่เขาห่วงมากที่สุดในชีวิต คือครอบครัว โดยเฉพาะลูกชายของเขาที่อยู่ ม.ต้น และ ม.ปลาย รวมถึงภรรยาของเขาด้วย ซึ่งวันนี้ก็มาเดินในขบวนด้วย ตนก็อยากให้เพื่อนรับรู้ว่าตนคอยดูแลครอบครัวให้ตลอด คอยเป็นกำลังใจให้ รวมถึงวันนี้ตนก็ตั้งใจขะขับรถนำขบวนให้เพื่อนและผู้เสียชีวิตทั้งหมด ด้วยการขออนุญาตผู้บัญชาการด้วยตัวเอง และท้ายที่สุด สิ่งที่อยากจะบอกกับเพื่อนคือ “ไม่ต้องห่วงครอบครัว เดี๋ยวพวกกูดูแลเอง”
Advertisement
