Valentino แฟชั่นสะท้อนอะไรบ้าง คอลเลกชั่นล่าสุด ปารีสแฟชั่นวีค
แฟชั่นสะท้อนอะไรบ้าง ? Valentino นำเสนอคอลเลกชั่น LE MÉTA-THÉÂTRE DES INTIMITÉS ประจำฤดูใบไม้ร่วง/ฤดูหนาว 2025 ในปารีสแฟชั่นวีค
ข่าวที่เกี่ยวข้อง
“ในบางครั้ง คำว่า ‘การเปิดเผยตัวตน’ เหมือนว่ามีความหมายใกล้เคียงกับสิ่งที่แท้จริง ไม่ผ่านการปลอมแปลง และเปรียบเสมือนพื้นที่ภายใต้เปลือกนอกที่ได้รับการปกป้องจากการสัมผัสถึงตัวตนที่ถูกซ่อนไว้ของคนคนหนึ่ง” (R. Màdera)
ทว่าเราจะสามารถสัมผัสกับตัวตนที่แท้ของเราเองโดยการละทิ้งสิ่งต่างๆ ที่เป็นเพียงผิวเผินได้หรือไม่ เป็นไปได้จริงหรือที่เราจะมองการเปิดเผยตัวตนเป็นหนทางในการเข้าถึงแกนกลางของสิ่งที่เป็นจริงตรงกันข้ามกับหน้ากากที่สังคมบังคับให้เราสวมไว้
ฉันคิดว่าการยกให้การเปิดเผยตัวตนเป็นที่พักพิงนั้นเป็นเพียงภาพลวงตาที่เลื่อนลอย ราวกับความพยายามที่จะตามหาความมั่นคงและการยึดมั่นในตัวตนท่ามกลางกระแสชีวิตที่แปรเปลี่ยนอยู่ตลอดเวลา เป็นความปรารถนาลับๆที่จะรวบรวมภาพสะท้อนของตัวเราอันหลากหลายและไม่อาจลดทอน
เราน่าจะรู้ดีว่าการเปิดเผยตัวตนใดๆก็ไม่สามารถปลดเปลื้องให้เห็นถึงตัวตนของเราได้จนหมดสิ้น ไม่มีการฉีกผ้าคลุมหน้าใดที่จะเผยให้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเรา เพราะแนวคิดเรื่องตัวตนที่แท้จริงซึ่งไม่ถูกแตะต้องโดยความเป็นไปของชีวิตและสิ่งที่ผ่านเข้ามานั้นเป็นเพียงเรื่องหลอกลวง
เราอาจเข้าใจได้ว่าในท้ายที่สุดแล้วการเปิดเผยตัวตนที่ลึกซึ้งที่สุดนั้นก็คือการแสดงละคร
หรืออาจกล่าวได้ว่าชีวิตของเรานั้นคือเมตาเธียเตอร์หรือการแสดงที่เห็นชัดว่าเรารับรู้ถึงบทบาทที่เรากำลังแสดงอยู่ และคือการแสดงที่ดำเนินไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เป็นดั่งการแสดงที่ซับซ้อนและมีหลายแง่มุมที่ซึ่งตัวเราเลือกที่จะค้นหาคำตอบของตัวตนว่าเราเป็นใคร
การมองว่าการเปิดเผยตัวตนเป็นพื้นที่เชิงเมตาเธียเตอร์นั้นไม่ใช่การลดทอนความสำคัญของมัน แต่หากจะเป็น “การแสดงให้เห็นถึงชั้นต่างๆ โดยไม่ได้แสร้งว่าสุดท้ายแล้วจะได้พบกับแก่นแท้ที่ซ่อนอยู่ จึงทำให้สิ่งนี้จริงแท้ยิ่งกว่าภาพลักษณ์ภายนอก การสวมบทบาท หรือการเสแสร้ง” (R. Màdera)
ลุดวิก วิตเกนสไตน์ (Ludwig Wittgenstein) ได้เคยล้มล้างความคิดที่ว่ าสิ่งที่อยู่เบื้องลึกและสิ่งที่อยู่เบื้องบนนั้นไม่มีความเกี่ยวข้องกัน โดยเน้นย้ำให้เห็นว่าทุกสิ่งที่อยู่ภายในล้วนเป็นส่วนหนึ่งของเปลือกนอก
พอล วาเลรี (Paul Valèry) ก็ได้กล่าวถึงแนวคิดนี้อย่างงดงามว่า “สิ่งที่ลึกซึ้งที่สุดของมนุษย์คือผิวหนังของเขา” และเรายังสามารถมองแนวคิดในอีกแง่หนึ่งได้เช่นกันว่า ไม่ใช่แค่เปลือกนอกเท่านั้นที่มีความลึกซึ้งในตัวมันเอง แต่ความลึกซึ้งนั้นเองก็เกิดจากการทับซ้อนของเปลือกนอก (M. Perniola)
แนวคิดเหล่านี้นำพาให้ฉันนึกถึงห้องน้ำสาธารณะซึ่งเป็นดั่งพื้นที่ที่ทลายเส้นแบ่งระหว่างภายในและภายนอก, ความเป็นส่วนตัวและความเปิดเผย, สิ่งที่เป็นปัจเจกและสิ่งที่เป็นสาธารณะ, สิ่งที่เป็นความลับและสิ่งที่เราแบ่งปันกับผู้อื่น, เบื้องลึกและเบื้องบน ที่แห่งนี้เป็นเหมือน "เฮเทอโรโทเปีย" (M. Foucault) หรือสถานที่พิเศษที่ซึ่งการเปิดเผยตัวตนนั้นแสดงให้เห็นถึงมุมมองความเป็นเมตาเธียร์เตอร์อย่างชัดเจน
พื้นที่ที่เต็มไปด้วยความบิดเบือนและน่าตกใจราวกับโลกของ Lynchain ซึ่งเป็นพื้นที่อิสระชั่วคราวที่ปราศจากกฎเกณฑ์ทางสังคม มีความเป็นการเมืองอย่างสูงด้วยความสามารถในการท้าทายแนวคิดที่แบ่งแยกทุกสิ่งเป็นสอง เป็นพื้นที่แห่งการแสดงออก (H. Arendt) ที่การเปิดเผยตัวตนกลับมามีบทบาทในการสร้างอัตลักษณ์ด้วยการเลือกปกปิดและเปิดเผยโดยที่ไม่ยึดติดกับจุดยืนที่ตายตัว
คอนเทนต์แนะนำ
Advertisement
