ผมไม่แน่ใจว่าเขาเป็นศัตรูของผมหรือเปล่า แต่พวกเขามองผมเป็นศัตรู เพียงแค่ผมยืนอยู่คนละฝั่งกับความคิดทางการเมืองของพวกเขา ผมคือเป้าหมายที่ต้องถูกทำลาย และไม่เพียงเฉพาะผมแต่หมายถึงองค์กรที่ผมสร้างขึ้นมาเพื่อที่จะช่วยเหลือผู้คนพวกเขาก็ยังอยากเห็นมันล่มสลายไปด้วย (เรื่องนี้ยาวขอยังไม่เล่า)
แต่ผมไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งความคิดเห็นทางการเมืองที่แตกต่างกันจะนำไปสู่ความเกลียดชังถึงลูกสาวของผมซึ่งขณะนั้นยังเป็นเยาวชนคนหนึ่ง
วันหนึ่งมีคนทำใบปลิวโจมตีลูกสาวผมแจกอยู่ที่หน้าสวนหลวง ร.9 ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่พักของลูกสาวที่กรุงเทพ มีจิตแพทย์เด็กที่มีความเห็นต่างทางการเมืองกับผมเขียนบทความตำหนิสั่งสอนลูกสาวผมอย่างเจ็บแสบ และมีอีกหลายกรณีที่ผมขอไม่เอ่ยถึง
แม้ผมจะเชื่อมั่นในความคิดและการกระทำในทางการเมืองของผมว่าอยู่บนหลักการที่ถูกต้อง แต่ผมก็ยังเผื่อไว้ว่าจุดยืนทางการเมืองของผมย่อมมีคนไม่พอใจอยู่จำนวนหนึ่งซึ่งในขณะนั้นคงมีไม่น้อยทีเดียว แต่ผมไม่เคยเผื่อใจว่าพวกเขาจะเอาความเกลียดชังในตัวผมไปลงกับลูกสาวผมได้ มองในเชิงเหตุผลแล้วผมนึกยังไงก็ไม่มีเหตุผล นอกเสียแต่ว่าสิ่งนั้นเกิดจากความเกลียดชังและอคติล้วนๆ
ท่ามกลางความขัดแย้งทางการเมือง ผมระมัดระวังอย่างยิ่งที่จะไม่ให้สถานการณ์นำทางผมไปเป็นปีศาจเฉกเช่นคนเหล่านั้น ไม่ใช่เพราะโลกสวยเพราะโดนมากับตนเอง แต่ไม่อยากเป็นคนเฮงซวยเช่นนั้น
ผมเขียนเล่าเรื่องราวของผมและลูกสาว ถ้าคิดว่าอยากด่าผมเพราะผมไปปกป้องลูกสาวคนอื่นที่คุณมองเขาเป็นศัตรู ผมขอปฏิเสธ แต่ผมปกป้องหลักการที่จะไม่โอนถ่ายความเกลียดชังที่เรามีต่อพ่อไปสู่ลูก นี่ไม่ใช่มรดก ถ้าใครจะโดนตำหนิต้องเป็นการกระทำของคนๆนั้นในระดับเดียวที่เขาเป็นผู้กระทำและรับผิดชอบต่อการกระทำของตนเอง
Advertisement