จากกรณีเกิดเหตุลุงพิการ ถูกลูกสาวทิ้งให้นอนอยู่บนพื้นถนน ภายใน ต.เนินพระ อ.เมือง จ.ระยอง เมื่อคืนวันที่ 5 มิ.ย. 65 ที่ผ่านมา พลเมืองดีได้แจ้งเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าตรวจสอบ ทราบชื่อคือ นายคมจิต เขตประชาพัฒน์ อายุ 63 ปี พร้อมรถวีลแชร์ และกระเป๋าเสื้อผ้า 1 ใบ
หลังจากติดต่อคนในบ้านแต่คนในบ้านปฏิเสธไม่รับ จึงได้นำตัวมาที่ สภ.เมืองระยอง ติดต่อเจ้าหน้าที่สำนักงานพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ จ.ระยอง มารับตัวไปพักชั่วคราวก่อน ซึ่งพ่อพิการระบุว่าถูกทำร้ายตีหัวด้วยนั้น
ล่าสุด วันที่ 6 มิ.ย.65 ทีมข่าวได้เดินทางมาที่บ้าน ในหมู่บ้านชนากาญจน์ 4 ต.เนินพระ อ.เมือง จ.ระยอง เป็นบ้านที่เกิดเหตุ เเละได้พบกับ นางสาวไก่ (นามสมมติ) อายุ 41 ปี ลูกสาวของนายคมจิต เปิดใว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตนไม่สามารถจะเปลี่ยนแปลงกระแสสังคมอะไรได้ เเต่ตนอยากจะขอชี้เเจงว่าตนคือผู้ดูแลผู้ป่วยติดเตียง มีความเครียดสะสมหลายอย่าง ทั้งปัญหาที่มาจากผู้ป่วย คำพูดรุนเเรงจากผู้ป่วย คนที่ไม่ได้มายืนจุดเดียวกับตนเองไม่มีทางเข้าใจ อยากจะให้เปิดใจรับฟังความฝั่งตนด้วย
เมื่อก่อนนี้ ตนก็เคยด่าลูกหลานคนอื่นเช่นกัน คนที่ทิ้งพ่อทิ้งเเม่ จนมาถึงตอนนี้ตนเข้าใจเเล้วว่าการดูแลผู้ป่วยเครียดมากเเค่ไหน เพราะรัฐเองก็ไม่สามารถที่จะช่วยเหลือได้ทุกอย่าง ตนเพิ่งจะทราบด้วยซ้ำว่ามีหน่วยงานนี้ด้วย เวลามีปัญหาตนมักจะโทรหาสายด่วยสุขภาพจิตตลอด เพราะภาระของตนเองก็มีหลายอย่าง งานก็ต้องทำ เพื่อหาเงินมาจ่ายค่าบ้านค่าน้ำไฟ เเละค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ซึ่งตนมองไปถึงในอนาคตว่า หากพ่อตายไปตอนนั้นตนก็คงแก่เเล้ว เเละคงไม่สามารถทำงานหาเงินได้อีก ตอนนี้จึงควรเป็นช่วงที่จะต้องทำงานหาเงินเก็บ
ตนกับน้องชายเเละพ่อเคยจับเข่าคุยกันหลายครั้งเเล้วว่าอยากจะให้พ่อปรับเปลี่ยนพฤติกรรม อยากให้พ่อเข้าใจว่าพ่อไม่ใช่ผู้ป่วยติดเตียง เเละสามารถดูแลตัวเองได้ ตนเคยติดต่อญาติฝั่งพ่อให้ช่วยดูแลเเล้ว เเต่พ่อก็ยังอยากจะให้มีคนดูแลตลอดเวลา พ่อช่วยเหลือตัวเองได้ เเต่เเค่เขาไม่ทำเท่านั้น
ส่วนเหตุการณ์เมื่อวานนี้จุดเริ่มต้นมาจาก พ่อเป็นคนชอบทวงบุญคุณคนอื่น ก็ได้ใช้ให้อาที่อยู่ที่ ต.กะเฉด ซึ่งห่างประมาณ 40 กม. เอาพัสดุจากเเม่เลี้ยงที่ส่งมาจาก จ.สงขลา มาให้ที่บ้านตน ตนมองว่าเป็นการรบกวนญาติโดยใช่เหตุ อีกอย่างเป็นการรบกวนเเม่เลี้ยงด้วย เมื่อวานนี้ตั้งเเต่ช่วง 13.00 น. ตนจึงได้นำพ่อออกไปไว้หน้าบ้านเป็นการลงโทษ ครั้งนี้ถือเป็นครั้งที่ 4 เเล้ว ที่ตนนำพ่อออกไปไว้หน้าบ้าน ซึ่งทุกครั้งตนก็จะพาพ่อเข้าบ้านเเละคุยกัน พ่อจะดีได้อยู่ 2 วันเเละกลับมาเป็นแบบเดิม จนกระทั่งช่วง 19.00 น. เจ้าหน้าที่มาที่บ้าน ตนก็เเจ้งว่าให้เอาพ่อออกไปได้เลย ยอมรับว่าตนเองเคยทำร้ายร่างกายพ่อจริง มีการใช้ไม้เเขวนเสื้อตีตามร่างกาย ด้วยความโมโห เเต่ก็ไม่ได้เเรงขนาดนั้น
ตนยืนยันว่าทั้งหมดที่ทำลงไป ตนได้ดูแลพ่ออย่างเต็มที่เเล้ว เเต่ด้วยเพราะพ่อดื้อมาก ไม่ฟัง ไม่ออกกำลังกาย ทำให้ความสัมพันธ์ของตนเเละพ่อที่เเย่อยู่เเล้ว ยิ่งเเย่ลงไปอีก เดิมทีเเล้วพ่อก็ไม่ค่อยจะได้ดูแลตนเเละน้องชาย เมื่อก่อนตนอยู่กับเเม่เเละน้อง ส่วนพ่อทำงานอยู่ต่างจังหวัดที่ จ.จันทบุรี จนกระทั่งพวกตนย้ายไปอยู่ด้วยประมาณ 1 ปีกว่า เเม่ก็เสียชีวิต พ่อจึงตัดสินใจไปทำงานที่ประเทศกัมพูชา ทิ้งให้ตนที่ตอนนั้นอายุ 14 ปี อยู่กับน้องชาย 2 คน เเละอา หรือน้องของพ่อที่เป็นออทิสติก จนประมาณปี 2540 พ่อตกงาน เเละได้เดินทางกลับไทย ก่อนจะไปยุ่งเกี่ยวกับคดีเเบงก์ปลอม เเละโดนจับที่บิ๊กซีระยอง จนติดคุกนาน 4 ปี พอออกมาก็ติดต่อตนกับน้องชายบ้าง ก่อนจะย้ายไปทำงานที่ จ.กาญจนบุรี นาน ๆ ครั้งจะติดต่อมา จะเห็นได้ว่าความสัมพันธ์ของพวกตนไม่มีมาตั้งเเต่เเรกเเล้ว
พ่อไม่ได้เลี้ยงดูตนมาตั้งเเต่เเรก อีกทั้งยังเป็นคนปากร้าย ชอบว่าลูก ๆ ว่าโง่ ไม่มีปัญญาทำอะไรได้ดี ทั้ง ๆ ที่พวกตนจำใจดูแลชีวิตพ่ออยู่ด้วยเพราะตนเกรงใจเเม่เลี้ยง พ่อของตนเริ่มมีอาการป่วยอัมพฤกษ์ ได้ประมาณ 2 ปีที่เเล้ว ประมาณปี 2563 ด้วยภาวะความดันโลหิตสูง ทำให้เส้นเลือดในสมองเเตก จนร่างกายด้านซ้าย ดวงตา หู เเละปากด้านซ้าย ขยับไม่ได้ ตอนนี้พ่อยังไม่มีโรคประจำตัวอะไรเพิ่มเติม เเต่คาดว่าอนาคตน่าจะมีโรคเบาหวาน เพราะพ่อติดทานหวานมาก
ตอนนี้พ่อเหลือเเค่ตนเเละน้องชาย ตนยังยืนยันคำเดิมว่าจะไม่รับพ่อกลับมาอยู่ด้วยเด็ดขาด หากพ่อยังปรับพฤติกรรมไม่ได้ ซึ่งเมื่อเช้าตนก็ได้มีการพูดคุยหน่วยงานเเล้วตั้งเเต่ช่วง 12.00 น. จนถึงเวลา 13.30 น. จะให้รับพ่อไปอยู่ด้วยก่อน 1 สัปดาห์ เเละหลังจากนั้น ก็จะมีการพูดคุยกันอีก อยากให้พ่อปรับความคิดว่า พ่อคือคนพิการที่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ซึ่งเรื่องนี้ได้เเจ้งเจ้าหน้าที่ไปแล้ว พ่อของตนค่อนข้างดื้อ ไม่ทำกายภาพบำบัด ขนาดญาติพ่อเคยมาอยู่ดูแลก็เเล้วก็ยังไม่อยากจะดูแลพ่อ เเละเวลาอยู่ด้วยกัน พ่อชอบพูดว่าอยู่บ้านนี้เเล้วลำบาก เพราะตนบังคับให้ทำกายภาพ เเต่พ่อจะคิดว่านอนเฉย ๆ จะหายได้เอง ตนจึงเปลี่ยนมาให้พ่อทำงานบ้าน
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตนไม่ได้เสียใจ เพราะตนถือว่าได้ทำให้พ่อมากเท่าที่จะทำได้เเล้ว ส่วนใหญ่หลังจากลงโทษพ่อเสร็จ พ่อก็จะมาขอโทษตน ซึ่งปัญหาที่เกิดขึ้นมีมาตั้งเเต่ช่วงต้นปี 2565 เรื่องราวเริ่มบานปลาย ตอนช่วงที่ตนได้งานประจำทำเมื่อเดือน ก.พ. 65 เเต่พ่อก็ป่วยเข้าโรงพยาบาล ตนก็ต้องลาออกจากงานเพื่อมาดูแลพ่อ เเค่นี้ตนก็ว่าตนเสียสละมากพอแล้ว
