หญิงหม้ายในอินเดีย ชีวิตที่ไร้ทางเลือก ต้องสวมชุดขาวตลอดชีวิต
ในอินเดีย ภรรยาหม้ายหลังการเสียชีวิตของสามีมักมีทางเลือกจำกัด 3 ทาง ได้แก่ กระโดดเข้ากองไฟไปพร้อมศพสามี, ตกเป็นภรรยาของพี่ชายหรือน้องชายสามี, หรือใช้ชีวิตอยู่โดดเดี่ยวและถูกสังคมกีดกัน ท่ามกลางความยากลำบากนี้ บางคนเลือกเดินทางไปยังเมืองวรินดาวัน ซึ่งได้รับชื่อว่า "เมืองแม่หม้าย"
คอนเทนต์แนะนำ
ที่นี่เป็นสถานที่พักพิงของหญิงหม้าย พวกเธอใช้ชีวิตตามมีตามเกิด ขอทานบ้าง หรือทำงานเล็ก ๆ น้อยๆ หรือแม้แต่ขายบริการทางเพศ บางคนหลบร้อนหลบหนาวในอาศรม หรือห้องเช่าเล็ก ๆ และบางคนอาจต้องนอนข้างถนน
โรงเรียนหญิงหม้าย
แต่ทางเลือกของหญิงหม้ายในปัจจุบันต่างออกไปจากเดิม ผู้คนให้การยอมรับในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง และหลายหน่วยงานพยายามเพิ่มโอกาสให้พวกเธออยู่ในสังคมและพึ่งพาตัวเองได้มากขึ้น
ที่แห่งนี้ รู้จักกันในชื่อ “โรงเรียนคุณย่า” สำหรับหญิงหม้ายในเมืองชนบทธาเน ห่างจากมหานครมุมไบไป 120 กิโลเมตร หญิงหม้ายวัย 60 - 90 ปี แบ่งเวลาวันละ 2 ชั่วโมง มาเรียนอ่านเขียนภาษาฮินดี ซึ่งเป็นภาษากลางในการติดต่อราชการ ทำให้พวกเธอมีความรู้ติดตัว เป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
กานตันไบ นักเรียนหญิงหม้ายวัย 70 ปี เล่าว่า เมื่อก่อนตอนไปทำธุรกรรมที่ธนาคาร เธอต้องใช้วิธีพิมพ์ลายนิ้วมือเพราะเขียนชื่อไม่เป็น ตอนนั้นเธอรู้สึกขายหน้า แต่ตอนนี้เธอภูมิใจที่สามารถเขียนชื่อเองได้แล้ว
ชีวิตของหญิงชนบทในวัยเด็ก พวกเธอต้องเผชิญกับความยากจน และมักไม่ได้ไปเรียนหนังสือเหมือนญาติพี่น้องผู้ชาย เมื่อโตเป็นวัยรุ่นก็แต่งงานเข้าครอบครัวใหม่ รับใช้สามีจนแก่เฒ่า การอ่านออกเขียนได้จึงเป็นความฝันของใครหลายคน
สำหรับโรงเรียนแห่งนี้ เธอจะได้รับการสอนหนังสือเฉกเช่นนักเรียนคนหนึ่งแล้ว ยูนิฟอร์มสีชมพูสดใส เป็นกุศโลบายฉีกขนบธรรมเนียมของหญิงหม้าย และเป็นการบอกผู้คนทางอ้อมว่า ชีวิตของหญิงหม้ายเริ่มต้นใหม่ด้วยความสดใสได้ แม้จะไม่มีสามีคอยดูแลแล้วก็ตาม
โยเกนดรา บันการ์ ผู้ก่อตั้งโรงเรียนหญิงหม้าย เล่าว่า แม่หม้ายถูกคาดหวังให้ใส่เสื้อผ้าสีขาวเพื่อเป็นการไว้ทุกข์ แต่เราก็อยากจะล้มเลิกขนบนี้ รวมถึงข้อต้องห้ามอื่น ๆ ของสังคม เราอยากให้ผู้หญิงหม้ายมีความมั่นใจในตัวเอง กล้าที่จะเป็นส่วนหนึ่งของชุมชน ไม่ถูกเลือกปฏิบัติ ไม่ว่าจะเป็นคนจนหรือคนรวย
